Alweer twee maanden in Indonesië

Meerdere malen per week krijg ik de vraag wanneer er eindelijk een tweede reisverslag online komt. Ik kon de druk niet meer aan, dus hierbij mijn tweede verslag. We zijn alweer twee maanden in Indonesië. De dagen vliegen echt voorbij! In de maand oktober start normaal gesproken het regenseizoen, maar gisteren hebben we voor het eerst een tropische regenbui gehad. De straten stonden gelijk blank. Verder is het elke dag rond de 34 graden, in combinatie met een hoge luchtvochtigheid en veel kleding (schouders + knieën bedekt) voelt dit zeer benauwd en drukkend aan. Gelukkig zijn we al aardig gewend geraakt aan het weer, de Indonesische cultuur en het dodelijke verkeer. Ik kan zelfs al de weg wijzen in het Bahasa Indonesia aan de taxi chauffeur. Juist ja, we behoren nu tot de ‘locals’.

De vorige keer ben ik gestopt bij het vertellen over de eerste ervaringen uit het ziekenhuis. We hebben nu vijf afdelingen gezien; operatiecentrum, orthopedie, stroke-unit, interne geneeskunde en de intensive care. De afdelingen zijn niet te vergelijken met afdelingen in een ziekenhuis in Nederland. Er liggen ruim 40 patiënten in een grote zaal en op de gang zonder airco, familieleden liggen onder het bed en de patiëntenzorg is onderverdeeld in rangen. Er bestaat hier geen ziektekostenverzekering, de patiënten moeten hun zorg en behandeling gelijk betalen. De rang van behandeling en zorg hangt dus af van het inkomen van de patiënt. Onvoorstelbaar!

Op interne liggen vooral patiënten met ontregelde diabetes mellitus en auto-immuunziekten. De stilte op de afdeling werd verstoord door een schreeuwende vrouw. Deze vrouw lag vastgebonden met (verband)touw aan het bed. Deze schizofrene vrouw was net bevallen, haar baby was bij haar weggenomen en laag daar vanwege een te hoog kaliumgehalte. Niemand keek naar haar om. Wij wilde graag met deze vrouw praten maar mochten niet in haar buurt komen vanwege haar ‘gekte’. Bizar gewoon! En in discussie gaan werkt ook niet echt want dan spreken ze opeens geen Engels meer. Zelf heb ik vorige week ook nog 3 dagen op de afdeling interne geneeskunde gelegen (gelukkig in een ander ziekenhuis) met acute gastritis. Ik kon echt niets meer eten. Na 3 dagen infuus vol met medicijnen voel ik me gelukkig nu weer goed.

In de OK hebben we een spoedsectio (keizersnede), herniaoperatie en een verwijdering van een neustumor mogen bijwonen. Tijdens de sectio operatie werden mobiele telefoons door anesthesisten en verpleegkundigen volop gebruikt om facebook en whatsapp te checken. Naast dit ongebruikelijke voorkomen liep de anesthesist ook regelmatig zonder enige reden de OK uit. Ik stond met verbazing te kijken..

Vandaag hebben we een openhartoperatie gezien. De patiënt kreeg een nieuwe mitraalklep. Enorm interessant om te zien hoe het hart werd stilgelegd met een hart-longmachine. De machine bestaat uit een pomp, die dienst doet als het hart, en een kunstlong, die de functie van de longen overneemt.

Voor wat afwisseling van ziekenhuis zijn we 3 weken geleden naar een afgezonderd lepra ziekenhuis geweest. Lepra is een ziekte die wordt veroorzaakt door een bacterie. De mensen die hier liggen worden lepra patiënten genoemd, maar medisch gezien hebben ze allang geen lepra meer.Toen bij hen eenmaal lepra was ontdekt, kon de bacterie met effectieve medicijnen worden teruggedrongen. Wat hen parten speelt zijn de na-effecten van de ziekte, zenuwbeschadiging, infecties aan gevoelloze handen en voeten, maar ook de mythes rond lepra, het stigma en de angst.
Het stigma is verschrikkelijk: wie lepra heeft is onrein, onaanraakbaar en moet verbannen worden uit de gemeenschap. Dit was duidelijk te zien in het ziekenhuis, er was namelijk weinig of geen familie te bekennen terwijl normaal gesproken de hele familie aanwezig is in het ziekenhuis. Bij lichamelijk onderzoek van de lepra patiënten trok ik ook bewust geen handschoenen aan, om te laten blijken dat ze niet onaanraakbaar en onrein zijn. Gelukkig was de zorg in dit ziekenhuis wel enorm goed. De artsen en verpleegkundigen waren erg close met de patiënten.

De dag na het bezoek aan het lepra ziekenhuis zijn we businessclass naar Borneo gevlogen, om presentaties te geven over de opleiding bachelor of nursing en de verschillen in gezondheidszorg. In totaal voor zo’n 400 mensen. Onze trip naar het apen eiland ging helaas niet door omdat er teveel rook was door bosbranden. We zijn dus in totaal maar 23 uur op Borneo geweest en toen weer teruggevlogen met behoorlijk veel cadeaus. Zoals een traditionele batik uit Borneo, die even lelijk is als die van Java maar wel met een hele mooie zwart-groene parel ring die ik zelf heb mogen uitkiezen.

Naast alle schoolactiviteiten en ziekenhuisbezoeken zijn we ook druk met ons project; HIV- mother to child transmission. HIV- geïnfecteerde zwangere in Indonesië krijgen vaak niet de goede behandeling, waarmee de HIV overdracht van moeder op kind 42% is. Wanneer er wel de juiste behandeling plaatsvindt is de kans op overdracht maar 2%. Wij willen interventies gaan implementeren voor verpleegkundigen en verloskundigen om deze kans op overdacht te verkleinen. Een groot project, maar we zijn goed op weg.

In de weekenden hebben we tijd om uitstapjes te maken. Alhoewel ik een tweedaagse internationale conferentie niet echt een uitstapje kan noemen. Als opening van de conferentie moesten Joy en ik zingen samen met nog zo’n 20 andere Indonesische studenten en jawel, in het Bahasa Indonesia, en jaaaa in onze prachtige batik. We hadden gelukkig wel een aantal keer kunnen oefenen. Het lijkt wel of iedereen hier goed kan zingen, super hoog ook. En dan kom ik aan met m’n afgrijselijke stem. Uiteindelijk heb ik meer staan playbacken dan echt gezongen. Na de conferentie waren we uitgenodigd door de burgemeester om daar te dineren.

We doen ook wel echt leuke uitstapjes in het weekend. Afgelopen weekend hebben we een jungletrekking gemaakt op het onbewoonde eiland: Sempu. Na een tocht van bijna twee uur klauteren door een modderig oerwoud konden we eindelijk ‘virgin lagoon’ zien. Echt prachtig. Er kwamen nog aapjes die ons voedsel probeerde te stelen. Na Sempu zijn we doorgereden naar Gao China beach, weer onbeschrijfelijk mooi met super hoge golven. Niemand was aan het zwemmen, weinig Indonesiërs kunnen ook echt zwemmen dus wij wilde onze zwemkunsten showen. Nou, dat ging maar net goed. Er waren dus twee stromingen waardoor we helemaal meegesleurd werden en tegen rotsen aan knalde. Na wat spartelwerk en zwempogingen konden we de kant bereiken. Met een open knie en trillende benen zijn we toch maar gaan chillen op het strand en onze zwemkunsten gelaten voor wat het was.

Vanaf nu totdat we op vakantie gaan (20 december) zitten onze weekenden helemaal vol met leuke uitstapjes: Bromo vulkaan, Yogyakarta, Borobudur, raften, festival en Semuru mountain. Ook gaan we regelmatig naar ‘our bar’ en discotheken met vrienden waar de alcohol rijkelijk vloeit. Vanaf 20 december gaan we 3 weken reizen. Eerst gaan we naar Lombok, op tweede kerstdag vertrekken we vanaf Lombok naar Bali waar we oud en nieuw gaan vieren en daarna gaan we de Gili eilanden hoppen. (Google maar!) Na onze vakantie gaan we terug naar Surabaya waar we nog 3 dagen verblijven voordat we terugvliegen naar Nederland.

Zo, genoeg.
Ik heb natuurlijk nog lang niet alles verteld maar ik moet ook nog wat te vertellen hebben als ik terug ben.

Tot mijn volgende blog; reacties, whatsappjes, facebook berichten en dergelijke (laten we het mentale ondersteuning noemen) zijn natuurlijk altijd welkom.

Sampai Jumpa!