Aankomst in Surabaya
Door: Anouk van Drumpt
Blijf op de hoogte en volg Anouk
18 September 2014 | Indonesië, Soerabaja
Woendag 10 september, de dag waarop wij vertrokken vanaf Schiphol lijkt alweer weken geleden. Na een lange vlucht waren we (Joy en ik) eindelijk aangekomen in Surabaya. Helaas werd al snel duidelijk dat onze koffers nog in Jakarta stonden, na twee uur wachten konden we eindelijk het vliegveld verlaten met onze koffers. We werden opgehaald door onze contactpersoon Tiyas, oftewel Ba Ti. Een ontzettend lieve, gestoorde en chaotische vrouw.
Ba Ti bracht ons naar het Gungawangsa appartementencomplex, ons ‘huis’ voor de aankomende vier maanden. Het is niet heel groot maar prima voor ons tweeën. Op weg naar Gunawangsa kregen we gelijk te maken met het dodelijke verkeer in Surabaya. Ze rijden hier links, van een tweebaansweg maken ze een vierbaansweg en het meest gevaarlijk zijn de scooters met lading of hele gezinnen. Mijn internationale rijbewijs ga ik hier dus mooi niet gebruiken. Surabaya is het economische centrum van Oost-Java met meer dan 4 miljoen inwoners en is 6x zo groot als Amsterdam.
Op de avond van aankomst zijn we gelijk naar de grootste shopping mall van Surabaya gegaan om boodschappen en relevante benodigdheden te kopen. De shopping mall is voorzien van alle luxe winkels (Zara, Mango, Victoria Secret, ect.) Tijdens ons eerste uitstapje voelde ik mij best ongemakkelijk met al het gestaar van de Indonesische bevolking naar mijn blanke huid en blonde haren. In Surabaya zijn nauwelijks blanken te bekennen, in 8 dagen tijd hebben we slechts 4 blanke mensen gespot.
Onze eerste (nacht) ochtend werden we om 04:00 uur gewekt door de moskee in onze achtertuin, helemaal geweldig. Na weinig slaap kwam Ba Ti ons weer ophalen voor een meeting met de staf van de universiteit. Dit was gelijk een zeer officiële aangelegenheid, tijdens de meeting werd ons gelijk vriendelijk verzocht om in het vervolg ons lichaam meer te bedekken. Op dat moment had ik al een lange jurk aan en mijn schouders bedekt..
Tijdens de meeting kregen we te horen dat er vanaf zaterdag tot maandag een aids/HIV congres zou zijn in het duurste hotel van Surabaya. De decaan van de uni nodigde ons uit voor deelname aan het congres. Joy en ik probeerde zo gepast mogelijke kleding te dragen, we hadden geen idee wat het voor moest stellen en wie er aanwezig zouden zijn. Bij aankomst kregen we al snel door dat het weer een hele officiële gebeurtenis was. Wij werden als speciale gasten vooraan geplaatst vlakbij de minister van volksgezondheid en andere belangrijke directeuren van grote ziekenhuizen in Indonesië. De eerste presentatie was nog half in het Engels maar de overige presentaties waren allemaal in het Bahasa Indonesia. We begrepen er natuurlijk helemaal niks van en dan gaat de tijd echt langzaam, vooral als je 4 uur moet stilzitten. Eindelijk waren de presentaties afgelopen en was het tijd voor een heerlijk Indonesische lunch. Na de lunch hebben we aan onze privé chauffeur gevraagd of hij ons terug wilde brengen naar ons appartement zodat we nog lekker een paar uurtjes konden zwemmen in ons zwembad.
Zondagochtend werden we om 07:00 uur opgepikt door Yulis, een van de docenten van Airlangga University. Zij was om 04:00 uur opgestaan om voor ons traditioneel te koken, om 08:30 zaten wij dus al volop aan de rijst met saté en allerlei andere traditionele gerechten. In Nederland zou ik er niet aan moeten denken om zo vroeg warm te eten maar hier vind ik het heerlijk.
Afgelopen maandag werden we door de directeur van traumatologie uit Borneo meegenomen naar een transgender bijeenkomst. In Surabaya wonen 900 transgenders, waarvan ongeveer 65% besmet is met aids/HIV. Tijdens de bijeenkomst werden interventies en resultaten besproken omtrent aids/HIV. Dat aids/HIV hier veel voorkomt was ons al duidelijk geworden tijdens het congres.
Maandag hebben we ook het Sampoerna bezocht. Dit is een sigarettenfabriek waar sigaretten nog steeds met de hand worden gemaakt. Vanachter een grote glaswand op de bovenverdieping konden we het productieproces volgen. Honderden mensen waren daar aan het werk. Het was net alsof ik naar een versneld afgespeeld filmpje aan het kijken was, zo onwerkelijk vlug. De nietszeggende blikken van de werkende mensen naar ons zorgde voor de nodige ongemak, want het kwam akelig dicht in de buurt van aapjes kijken. Gelukkig gingen we snel terug naar het appartement. In het appartement wilde ik een geldtransfer (betaling van het appartement) maken met mijn creditcard maar die is helaas nooit meer uit de pinautomaat gekomen. Bye bye creditcard!
Gelukkig waren we dinsdag vrij en konden we alle eerste indrukken van de stad en het land laten bezinken. ’s Avonds werden we door Ba Ti meegenomen naar een batik shop voor het kopen van een traditionele batik, een afschuwelijke jurk. De batik hadden we nodig voor woensdag, want er was een ceremonie voor alle geslaagden van de uni van het afgelopen jaar. De ceremonie was heel strak georganiseerd en natuurlijk werden wij weer als speciale gasten genoemd, waarbij wij dus moesten gaan staan en honderden mensen naar mijn afschuwelijke jurk keken. Uiteindelijk hebben we veel complimenten gehad over de jurk maar ik kan het toch echt niet mooi vinden.
Vandaag zijn voor het eerst in een ziekenhuis wezen kijken. Het ziekenhuis is hier bijna niet te vergelijken met wat wij in Nederland kennen. Joy en ik zijn al tegen heel wat ‘problemen’ aangelopen maar daarover de volgende keer meer.. Ik ga nu snel slapen want morgen gaat de wekker weer erg vroeg, zoals bijna elke dag.
Kortom ik geniet van deze nieuwe wereld en probeer mezelf hierin een plekje te gaan geven!
Terima kasih.
Sampai jumpa!
Ba Ti bracht ons naar het Gungawangsa appartementencomplex, ons ‘huis’ voor de aankomende vier maanden. Het is niet heel groot maar prima voor ons tweeën. Op weg naar Gunawangsa kregen we gelijk te maken met het dodelijke verkeer in Surabaya. Ze rijden hier links, van een tweebaansweg maken ze een vierbaansweg en het meest gevaarlijk zijn de scooters met lading of hele gezinnen. Mijn internationale rijbewijs ga ik hier dus mooi niet gebruiken. Surabaya is het economische centrum van Oost-Java met meer dan 4 miljoen inwoners en is 6x zo groot als Amsterdam.
Op de avond van aankomst zijn we gelijk naar de grootste shopping mall van Surabaya gegaan om boodschappen en relevante benodigdheden te kopen. De shopping mall is voorzien van alle luxe winkels (Zara, Mango, Victoria Secret, ect.) Tijdens ons eerste uitstapje voelde ik mij best ongemakkelijk met al het gestaar van de Indonesische bevolking naar mijn blanke huid en blonde haren. In Surabaya zijn nauwelijks blanken te bekennen, in 8 dagen tijd hebben we slechts 4 blanke mensen gespot.
Onze eerste (nacht) ochtend werden we om 04:00 uur gewekt door de moskee in onze achtertuin, helemaal geweldig. Na weinig slaap kwam Ba Ti ons weer ophalen voor een meeting met de staf van de universiteit. Dit was gelijk een zeer officiële aangelegenheid, tijdens de meeting werd ons gelijk vriendelijk verzocht om in het vervolg ons lichaam meer te bedekken. Op dat moment had ik al een lange jurk aan en mijn schouders bedekt..
Tijdens de meeting kregen we te horen dat er vanaf zaterdag tot maandag een aids/HIV congres zou zijn in het duurste hotel van Surabaya. De decaan van de uni nodigde ons uit voor deelname aan het congres. Joy en ik probeerde zo gepast mogelijke kleding te dragen, we hadden geen idee wat het voor moest stellen en wie er aanwezig zouden zijn. Bij aankomst kregen we al snel door dat het weer een hele officiële gebeurtenis was. Wij werden als speciale gasten vooraan geplaatst vlakbij de minister van volksgezondheid en andere belangrijke directeuren van grote ziekenhuizen in Indonesië. De eerste presentatie was nog half in het Engels maar de overige presentaties waren allemaal in het Bahasa Indonesia. We begrepen er natuurlijk helemaal niks van en dan gaat de tijd echt langzaam, vooral als je 4 uur moet stilzitten. Eindelijk waren de presentaties afgelopen en was het tijd voor een heerlijk Indonesische lunch. Na de lunch hebben we aan onze privé chauffeur gevraagd of hij ons terug wilde brengen naar ons appartement zodat we nog lekker een paar uurtjes konden zwemmen in ons zwembad.
Zondagochtend werden we om 07:00 uur opgepikt door Yulis, een van de docenten van Airlangga University. Zij was om 04:00 uur opgestaan om voor ons traditioneel te koken, om 08:30 zaten wij dus al volop aan de rijst met saté en allerlei andere traditionele gerechten. In Nederland zou ik er niet aan moeten denken om zo vroeg warm te eten maar hier vind ik het heerlijk.
Afgelopen maandag werden we door de directeur van traumatologie uit Borneo meegenomen naar een transgender bijeenkomst. In Surabaya wonen 900 transgenders, waarvan ongeveer 65% besmet is met aids/HIV. Tijdens de bijeenkomst werden interventies en resultaten besproken omtrent aids/HIV. Dat aids/HIV hier veel voorkomt was ons al duidelijk geworden tijdens het congres.
Maandag hebben we ook het Sampoerna bezocht. Dit is een sigarettenfabriek waar sigaretten nog steeds met de hand worden gemaakt. Vanachter een grote glaswand op de bovenverdieping konden we het productieproces volgen. Honderden mensen waren daar aan het werk. Het was net alsof ik naar een versneld afgespeeld filmpje aan het kijken was, zo onwerkelijk vlug. De nietszeggende blikken van de werkende mensen naar ons zorgde voor de nodige ongemak, want het kwam akelig dicht in de buurt van aapjes kijken. Gelukkig gingen we snel terug naar het appartement. In het appartement wilde ik een geldtransfer (betaling van het appartement) maken met mijn creditcard maar die is helaas nooit meer uit de pinautomaat gekomen. Bye bye creditcard!
Gelukkig waren we dinsdag vrij en konden we alle eerste indrukken van de stad en het land laten bezinken. ’s Avonds werden we door Ba Ti meegenomen naar een batik shop voor het kopen van een traditionele batik, een afschuwelijke jurk. De batik hadden we nodig voor woensdag, want er was een ceremonie voor alle geslaagden van de uni van het afgelopen jaar. De ceremonie was heel strak georganiseerd en natuurlijk werden wij weer als speciale gasten genoemd, waarbij wij dus moesten gaan staan en honderden mensen naar mijn afschuwelijke jurk keken. Uiteindelijk hebben we veel complimenten gehad over de jurk maar ik kan het toch echt niet mooi vinden.
Vandaag zijn voor het eerst in een ziekenhuis wezen kijken. Het ziekenhuis is hier bijna niet te vergelijken met wat wij in Nederland kennen. Joy en ik zijn al tegen heel wat ‘problemen’ aangelopen maar daarover de volgende keer meer.. Ik ga nu snel slapen want morgen gaat de wekker weer erg vroeg, zoals bijna elke dag.
Kortom ik geniet van deze nieuwe wereld en probeer mezelf hierin een plekje te gaan geven!
Terima kasih.
Sampai jumpa!
-
18 September 2014 - 21:35
Emmy:
Wauwwauw, wat hebben jullie nu al veel meegemaakt meisjes :)
Super leuk om allemaal te lezen!
Ik ben heel benieuwd naar de verhalen over de ziekenhuizen
Liefss -
18 September 2014 - 22:36
Antje:
Wouw Anouk wat leuk om je verslag te lezen, vindt het leuk dat je me zo op de hoogte wilt houden. Ik hoop dat je een leuke leerzame tijd hebt in Soerabaja. Ga nu werken groetjes en tot horens -
19 September 2014 - 08:47
Willie Van Buuren:
toppie meiden heb er veel respect voor het ga jullie goed gr uit nederland:-) -
19 September 2014 - 15:18
Geer & Goor:
Lieve Anouk. Wat een schrijftalent !!! Wij genieten van je verhaal en wat jullie allemaal meemaken. We blijven jullie volgen. Veel succes en een dikke BACIO. SELEMAT JALAN !!! XXXXXX -
19 September 2014 - 20:55
Lidy En Henk:
Hoi Anouk,
Wat een super verslag van jullie. Hopelijk maken jullie het er goed en heb je het er goed naar je zin.
We blijven zo op de hoogte en wensen jullie veel succes.
Groetjes vanuit Hellouw.. -
20 September 2014 - 07:12
Ellen En Carel Jansen :
hallo Anouk en Joyce we horen het wel veel nieuwe indrukken
Maar hebben jullie het naar jullie zin wij blijven jullie volgen en wensen jullie een fijne
Maar toch leerzame tijd tôe daar Groetjes -
20 September 2014 - 10:59
Janny Van Drumpt:
hallo anouk en Joyce
wij hebben genoten van jullie beleving van de reis en verblijf in soerabaja.GEWELDIG!!!!
Bedankt en wij blijven jullie volgen. -
22 September 2014 - 14:33
Lea Ekelmans:
Wat een belevenissen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
